بلای احمدها (جنتی، علم الهدی و خاتمی) بر سر دین و منبر

 دور شدن مردم از مساجد به عنوان اصلی‌ترین سنگرهای اسلام در کوچه و خیابان و فاصله گرفتن آنان از حکومت که نام «جمهوری اسلامی» را یدک می‎کشد رابطه مستقیم وجود دارد.
برکسی پوشیده نیست سال‎هاست که مساجد در محلات دو سه کارایی بیشتر ندارند. یا محلی برای برگزاری ختم و عزاداری است و سرویس‌های بهداشتی آن مورد استفاده رهگذران قرار می‎گیرد و یا پایگاه بسیج و گاهی هم امام جماعت مسجد و بسیج مراسمی می‎گیرند و خودی‌ها جمع می‎شوند و لقمه نانی نذری گیرشان می‎آید.
اما هیچ وقت در سطح کلان در خصوص عدم استقبال مردم از مساجد بحث نمی‎شود، چون آبرو ریزی است و آشکارا دال بر این است که اوضاع مساجد کساد شده ولی گاه و بیگاه از زبان مدیران حوزه و منبری‌های شهرستان‌ها در این باره نقل‌هایی در رسانه‌ها منتشر می‎شود که روی آن باید دقت نظر داشت.
خبرگزاری شبستان نوشته که روز چهارشنبه ۲۲ فروردین در شیراز “حجت الاسلام حسین امیدی” مسؤول دبیرخانه کانون‎های فرهنگی و هنری مساجد استان فارس بر لزوم جذب افراد غیرمذهبی به مساجد تاکید کرده و گفته کانون‎های مساجد توانایی این مهم را دارند و می‎توانند با صبوری کار را پیش ببرند.
از این بحث می‎توان چند برداشت مجزا کرد و چند پرسش مطرح کرد از جمله:
اهل دین وقتی می‎بینند مساجد آلوده به اسلام حکومتی شده و امام جماعت روایتگر دین ولایتی است که در راس آن “علی خامنه‎ای” و احمدها (جنتی، علم‎الهدی و خاتمی) نشستند و اساس آن را سیاست‎های صاحبان بنگاه‎های چند منظوره دینی، سیاسی و اقتصادی تعیین می‎کنند، تصمیم می گیرند تا از مساجد دور شوند چون آنچه از تریبون آن روایت می‎شود، صبح تا شب از رادیو و تلویزیون نظام اسلامی نیز پخش می‌گردد.
چرا منبری‎ها و صاحبان قدرت در حوزه وقتی حتی نمی‎توانند اهل دین را پای منبرهای خود نگه دارند تلاش می‎کنند غیرمذهبی‌ها را جذب کند؟ به زبان ساده اینکه دستگاه دین در جمهوری اسلامی «چه گُلی بر سر مردم متدین زده که بخواهد نظیر آن را به سر غیرمذهبی‌ها بزند؟»
سوم تیر ماه سال ۱۳۹۴ “آیت‎الله رضا استادی” دبیر شورای‌عالی حوزه‎های علمیه و عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در نشستی عنوان کرد «اگر بخشی از مردم در مسجد حضور نمی‎یابند، این بدان معنا نیست که آنها متدین و مذهبی نبوده و مقید به حضور در مسجد نیستند، بلکه مشی برخی از امامان جماعت آنها را از مسجد دور کرده است.»در واقع یکی از دلایل دور شدن مردم از مساجد سپردن تریبون‌های مساجد به تبلیغاتچی‌های حوزه‌ها و امامان جمعه است که برای حکومت نقش پادو را دارند.

سن افراد مراجعه کننده به مساجد هم بالاتر رفته که خود حاکی از آن است آنچه در گوش مردم می‎خوانند خوراک به درد بخوری برای نسل جوان ایران نیست. نسلی که ترجیح می دهد مسجد نرود، نماز نخواند، روزه نگیرد اما در ماه محرم برای «شهادت و مظلومیت حسین» مشکی بپوشد، سینه و زنجیر بزند و پای دیگ نذری بایستد یا زیر عَلَم برود و قمه بزند!
احمد جنتی ادعا می‌کند در هیچ کجای دنیا به اندازه جمهوری اسلامی قانون اجرا نمی‎شود و آزادی وجود ندارد و انقلاب و ولایت را نعمت‎هایی بداند که باید برای آن شکر خدا را گفت اما با دستور او “سپنتا نیکنام”یک زرتشتی فقط به خاطر دین‌اش از شورای شهر کنار گذاشته می‎شود یا اقلیت‎های دینی از کنش‌های سیاسی عقب زده می‎شوند.
“احمد علم‎الهدی” از تقوا می‎گوید و در خطبه‎های خود مردم فقیر را دعوت به خوردن «اشکنه» می‎کند اما جایی دیگر هم‌خوابگی زنان ایرانی با زائران عراقی امام هشتم شیعیان در مشهد را ثواب می‎خواند و از هتلداری و گذاشتن روسپی‌ها در اختیار همین زائران به پول می‌‏رسد.
“احمد خاتمی” هم که هر جمعه بدو بیراه به سران کشورهای عرب منطقه می‎دهد و جنگ طلبی می‎کند و بابدترین دشنام‌ها سران عربستان و آمریکا و اسراییل و انگلیس را تهدید می‎کند و منتقدان حکومت را به باد انتقاد و بد و بیراه می‎گیرد.
مردم از این جماعت خسته‎اند تا آنجا که هر روزه از اسلام دور و دورتر می‎شوند و این مسئله برهیچ کس پوشیده نیست اما جراتی برای بیان آن هم در بین خودشان نیست.